Έχεις φωνή, κάνε τους να σε ακούσουν

Στις μέρες μας, η δεινή οικονομική κατάσταση στη χώρα που επηρεάζει άμεσα και αναπόφευκτα την κοινωνική συνοχή και δομή αλλά και όλους εμάς, θα πρέπει παράλληλα και να μας προβληματίσει. Κυρίως εμάς, τους νέους. Εμείς είμαστε η γενιά του αύριο, εμείς είμαστε η μοναδική ελπίδα του τόπου αυτού, στα χέρια μας βρίσκεται το μέλλον και μόνο αν το δούμε έτσι, θα καταλάβουμε ότι πέρα από κρατικές πρωτοβουλίες, παρεμβάσεις και κομματικές διεκδικήσεις, το πρώτο, σημαντικότερο και κυριότερο όλων είναι η παιδεία, ο διάλογος, οι ιδέες, η δημοκρατία. Αν σε ένα πράγμα έχουμε σταθεί τυχεροί ως γενιά μέσα στην ατυχία μας, αυτό είναι σίγουρα η πρόσβασή μας στη μόρφωση, στην ανώτατη εκπαίδευση, κάτι που μας δίνει τα εφόδια και το συγκριτικό πλεονέκτημα να μπορούμε να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο αύριο, οπωσδήποτε διαφορετικό από ότι δημιούργησαν οι γενιές πριν από εμάς.

Το τριήμερο που πέρασε, είχα την ευκαιρία να συμμετάσχω για πρώτη φορά σε μια πολύ ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία, το 1ο Πανελλήνιο Συνέδριο Νέων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία. Εκεί, νέοι από διαφορετικούς κλάδους ήρθαμε σε επαφή και κληθήκαμε να μοιραστούμε τις ιδέες και τις προτάσεις μας, προκειμένου να βελτιωθούν τα κακώς κείμενα του σήμερα που ζούμε και αντιμετωπίζουμε καθημερινά όλοι μας αλλά και να προτείνουμε νέες, φρέσκες ιδέες για ζητήματα που κρίνουμε σημαντικά αλλά ταυτόχρονα όχι επαρκώς προωθημένα. Στο πλαίσιο αυτό και από την θέση μου στην επιτροπή για την Παιδεία, την Έρευνα και τον Πολιτισμό, άκουσα πολλές και ενδιαφέρουσες απόψεις. Με άλλες συμφώνησα και με άλλες διαφώνησα αλλά δεν είναι αυτό που έχει σημασία.

Σημασία έχει το ότι η ουσία της Δημοκρατίας, πέτυχε. Το να είναι σε μια αίθουσα για τρείς μέρες τόσοι νέοι, διαφορετικοί και όμως τόσο ίδιοι τελικά και παρά τις ελάχιστες στιγμές υποτυπώδους έντασης, να συνεργάζονται, να συνεννοούνται και να σέβονται ο ένας τον άλλο πλήρως, έχοντας έναν και μοναδικό, έναν κοινό σκοπό, και κυρίως ένα κίνητρο, την αγάπη για αυτή τη χώρα που τόσο έχει ταλαιπωρηθεί, κι έχει πέσει θύμα κακοδιαχείρισης και ανάξιων και τυχάρπαστων τις περισσότερες φορές προσώπων σε ηγετικές θέσεις, μου δίνει την ελπίδα ότι δεν έχει χαθεί ο πόλεμος. Ίσως μόνο μερικές μάχες. Και επειδή είναι σαφές σε όλους μας τι έχει κοστίσει αυτή η «ήττα», τώρα παρά ποτέ είναι η στιγμή για να ακουστεί η φωνή μας. Με σοβαρότητα και ευθύνη πρέπει να αναλάβουμε εκτός από τις δικές μας και ευθύνες άλλων, όμως αν είναι στο όνομα της πατρίδας μας και για τη διάσωσή της, τότε αξίζει και οφείλουμε να το κάνουμε.

Όποτε δίνεται η ευκαιρία, είτε μέσα από τέτοιου είδους πρωτοβουλίες είτε μέσω της συμμετοχής μας στην πολιτική ζωή της χώρας ως ενεργοί πολίτες, θα πρέπει πάντα να προσπαθούμε για το καλύτερο. Να βρίσκουμε λύσεις, ιδέες και διεξόδους γιατί μόνο με αυτόν τον τρόπο θα μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα ζήσουμε κάποια στιγμή τη ζωή που δικαιωματικά μας ανήκει και μας αξίζει, χωρίς να αναγκαζόμαστε να πληρώνουμε λάθη άλλων. Γι’ αυτό μην αμελείτε να κάνετε τη φωνή σας να ακουστεί μέσα από πράξεις, επιλογές, ανταλλαγή απόψεων αλλά και μέσω της ψήφου σας. Η αποδοκιμασία είναι αναμενόμενη και απολύτως λογική, η αδιαφορία και η αποχή από την άλλη είναι καταδικαστέες και δείγμα ενός λαού παραδομένου στην τύχη του.

Τι κι αν δεν υπάρχει φωνή που να μας αντιπροσωπεύει; Ή ελπίδα; Ας γίνουμε εμείς αυτή η φωνή. Ας γίνουμε εμείς η ελπίδα. Θέλει κόπο αλλά είναι η μόνη αληθινή λύση. Εξάλλου, αν εμείς δεν κάνουμε κάτι για εμάς, είναι προφανές πια ότι κανείς άλλος δεν θα το κάνει. Κι ακόμα κι αν ελπίζουμε σε μια εξαίρεση, σίγουρα δεν μπορούμε να αφήσουμε την τύχη μας στα χέρια άλλων. Τη ζωή μας θα τη ζήσουμε μια φορά και οφείλουμε να τη ζήσουμε τουλάχιστον αξιοπρεπώς. Ας μην αφήσουμε κανέναν να μας το στερήσει.

Πρώτη δημοσίευση στο www.allwrite.gr

Άννα Συλίκου