Πολιτικές για το κοινό καλό ή για την “εξάρθρωση” των πολιτών
Τι εστί ˝ελεγκτικό πεδίo˝; Το ακούσατε και εσείς έτσι δεν είναι; Φραγμούς στις συνταγογραφήσεις και πλαφόν στο πόσες φορές θα αρρωσταίνουμε; Θεέ μου ανήκουστα όλα αυτά. Οκ εμείς τους εκλέξαμε για το κοινό καλό, αλλά πού’ν’το; Αποφάσεις είναι αυτές;
Λοιπόν…λοιπόν…λοιπόν…O καθένας θα μπορούσε να υποστηρίξει ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές του πεποιθήσεις ότι ανάλογα με την τσέπη του μπορεί να έχει και την αντίστοιχη παροχή. Δικαίωμα του είναι εξάλλου! Είναι δικαίωμα ελεύθερης επιλογής και παράλληλα δεν ζημιώνει κανέναν από τους συμπολίτες του. Όμως τότε μήπως ξεχνάμε ότι ζούμε στην εποχή που τα κοινωνικά δικαιώματα έχουν λάβει και εκείνα κυρίαρχη θέση; Μήπως παραβλέπουμε το συμφέρον του ευρύτερου συνόλου;
Ας θυμηθούμε δύο όρους που είναι αρκετά δημοφιλείς στις μέρες: τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Για μεν τον πρώτο, όταν εξετάζεται με στενά οικονομικά κριτήρια αποτελεί την ανεπάρκεια των υλικών αναγκών της ζωής, ενώ από μια ευρύτερη κοινωνική προοπτική χαρακτηρίζεται ως μειονεξία και ευπάθεια. Ο κοινωνικός αποκλεισμός δε, αναφέρεται σε περιπτώσεις ατόμων που αποκλείστηκαν από το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, το οποίο ήταν εξαρτώμενο από την απασχόληση. Πρόκειται, ταυτοχρόνως δηλαδή για μία διαδικασία περιθωριοποίησης.
Γιατί άραγε να δίνω αυτές τις διευκρινήσεις; Εξηγώ τους όρους αυτούς, διότι υπάρχει όντως ελαττωματική επαφή με την κοινωνία και τα φαινόμενα αυτά συνοδεύουν πλέον τον καθένα μας. Ο κοινωνικά άδικος χαρακτήρας των μέτρων του μνημονίου και ειδικότερα οι μειώσεις κοινωνικών δαπανών της εσωτερικής πολιτικής, καλή ώρα στο σήμερα, οδήγησαν τα τελευταία χρόνια στην αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων στην χώρα μας και κατά συνέπεια των φαινομένων της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού.
Παρατηρήστε σήμερα πόσοι ήδη εξαιτίας της ανεργίας ή επιπλέον της τωρινής διακοπής παροχής ασφάλισης αποκλείονται από την κοινωνική πρόνοια και ποια είναι η βιοτική τους κατάσταση; Γιατί να αυξηθεί ο κίνδυνος παιδικής φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού από το 28,7% το 2010 στο 35,4% το 2012 και γιατί να φτάσουμε στο σημείο εκείνο όπου ο Συνήγορος του Πολίτη επισημαίνει και φοβάται την εξαφάνιση του κοινωνικού κράτους στην Ελλάδα του 2014; Είναι όχι απλά ερωτήματα, αλλά τωρινά παραδείγματα μιας παθογενούς πολιτικής που υπονομεύει το κράτος πρόνοιας, αναιρεί τον καθολικό του χαρακτήρα και μας προκαλεί να αμφισβητήσουμε τη μορφή της κρατικής λειτουργίας.
Οδηγούμαστε πλέον φανερά στην εμπορευματοποίηση καθώς μεταθέτεται η ευθύνη της κοινωνικής πρόνοιας από το κράτος σε ένα δίκτυο ιδιωτικών κατά κόρον φορέων. Επίκαιρο παράδειγμα; Οι μεταρρυθμίσεις και όχι απλές αλλαγές στην μέχρι τώρα δημόσια υγεία.
Μα θα αναρωτηθεί και ο πιο αφελής: προσπαθούν να μας αφανίσουν μέσω της οικονομίας;
Όσες αναποδιές και να υπάρχουν, όσα προβλήματα και να προκύπτουν, η κοινωνική πρόνοια οφείλει και πρέπει πάντα να είναι μια καθολική υπόθεση, που αφορά το σύνολο της κοινωνίας, χωρίς να απομακρύνει τον πυρήνα της∙ δηλαδή Εμάς τους πολίτες.
Καλώς και απολύτως κατανοητό το γεγονός ότι είμαστε σε περίοδο οικονομικής κρίσης και γι’ αυτό το λόγο γίνονται και περικοπές σε όλους τους τομείς. Απορώ όμως, αφού είναι δεδομένο ότι το κόστος της κρατικής υποστήριξης είναι και θα είναι πάντα μεγάλο, γιατί να εφαρμόζονται πολιτικές που οδηγούν στην εξαθλίωση όλων σχεδόν των στρωμάτων; Ποιος είναι εν τέλει ο σκοπός; Να καταλύεται ο κοινωνικός δεσμός; Υπάρχει όφελος;
Θεοδώρα Μήτση
Αναδημοσίευση από maga.gr