O τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου και η εθνική μας οφθαλμαπάτη…
Του Όμηρου Τσάπαλου
Θα έλεγε κανείς ότι ήταν ένας εύκολος τρόπος δημοσιογράφοι και bloggers να γεμίσουν τις σελίδες τους με εύκολο και «πιασάρικο» υλικό μέσα στο κατακαλόκαιρο. Εγώ τουλάχιστον έτσι το είδα. Γιατί αλλιώς δεν εξηγείται πώς ανακινήθηκε τόσο γρήγορα και μαζικά το θέμα των ανασκαφών στην Αμφίπολη. Εδώ και ένα μήνα, καθημερινά η επικαιρότητα κατακλύζεται από ειδήσεις για το μεγάλο μυστήριο που κρύβεται κάτω από τον ημι-σκαμμένο τύμβο, ο οποίος ωστόσο δεν ανακαλύφθηκε σήμερα αλλά πριν από αρκετό καιρό… Θεωρίες επι θεωριών, μύθοι, θρύλοι και εικασίες μαζί με ολίγον επιστημονικό “πασπάλισμα” δίνουν και παίρνουν, ο Μέγας Αλέξανδρος όπου νάναι έρχεται στην επιφάνεια και μαζί με αυτόν εκπληρώνονται οι προφητείες για τον Μεγάλο Στρατηλάτη..
Πέραν όμως από το καθαρά εμπορικό και επικοινωνιακό στοιχείο της όλης υπόθεσης, ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το πώς διανθίστηκε το ενδεχόμενο της ανακάλυψης του τάφου του Μεγάλου Αλεξάνδρου από την κοινή γνώμη και τα μέσα. Είναι πραγματικά άξιο προσοχής το γεγονός ότι ως κοινωνία ψάχνουμε εναγωνίως ένα κλαδί ελπίδας από το οποίο να πιαστούμε προκειμένου να αισθανθούμε έστω και για λίγες ημέρες υπερήφανοι εν μέσω μιας γενικευμένης οικονομικής και ηθικής κατρακύλας. Φήμες μόνο και ενδείξεις ήταν αρκετές για να μας προκαλέσουν εθνική ανάταση, ελπίδα και προσμονή μέχρις ότου ξεθαφτεί από τον δισχιλιόχρονο τάφο του ο Μακεδόνας Βασιλιάς.
Προφανώς και υπάρχει εξήγηση για αυτό το ντελίριο πατριωτισμού και ξαφνικού ενδιαφέροντος για το ιστορικό μας παρελθόν. Η έλλειψη ενός κοινού συλλογικού οράματος εδώ και μια δεκαετία, οδηγεί αναπόφευκτα μια κοινωνία στο να αναζητήσει κάποια κοινά συμβάντα για τα οποία να μπορεί να νιώθει υπερήφανη γεμίζοντας παράλληλα τις μπαταρίες με ελπίδα για το μέλλον. Προφανώς και σε μια άλλη εποχή, τότε που είχαμε και όραμα και προοπτική, η είδηση της ενδεχόμενης ανακάλυψης ενός τόσο σημαντικού ευρύματος θα προξενούσε τεράστια απήχηση και θαυμασμό και θα έστρεφε τα φώτα της διεθνούς κοινότητας στην μικρή μας Αμφίπολη. Όμως σήμερα αυτό που παρατηρούμε είναι κάτι άλλο. Μου θυμίζει περισσότερο τον σοβαρά ασθενή όπου ενώ ξέρει ότι πάσχει απο καρδιά και πρέπει να κάνει κάτι άμεσα για αυτό, εντούτοις προτιμά να ασχοληθεί με τον πονοκέφαλο του καταναλώνοντας μερικές ασπιρίνες…
Η αντίδραση του Υπουργείου Πολιτισμού, από την μια να ενισχύσει την χρηματοδότηση του ανασκαφικού έργου και από την άλλη να…προσγειώσει τους πολίτες και τα ΜΜΕ, υπήρξε απόλυτα σωστή. Ευτυχώς δεν επελέγη η τακτική του λαϊκισμού που θα μπορούσε να ακολουθήσει (με τα όποια θετικά πολιτικά και επικοινωνιακά οφέλη) η ηγεσία του για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα. Το μεγάλο ζητούμενο όμως παραμένει. Το κοινό εκείνο όραμα που θα μας ενεργοποιήσει, θα μας ανατάξει και θα δημιουργήσει προοπτική στην χώρα μας ακόμα απουσιάζει. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες πέρασαν, συμπληρώνονται του χρόνου 10 χρόνια από την άκρως επιτυχημένη διοργάνωση τους στην Αθήνα. Παραμένουμε όμως υποταγμένοι στην μιζέρια και την εσωτερίκευση και αναγάγουμε μικρά ελπιδοφόρα μηνύματα, μικρές ενδείξεις (και όχι αποδείξεις), σε μείζονα εθνικά, προκειμένου να επουλώσουμε έστω και για λίγο την συλλογική μας κατάθλιψη.
Είμαι πεπεισμένος ότι στον αρχαιολογικό χώρο της Αμφίπολης πρόκειται να έλθει στην επιφάνεια κάτι το εξαιρετικά σημαντικό τόσο από αρχαιολογικής όσο και από κοινωνικοπολιτικής άποψης. Μέχρις ότου γίνει αυτό, καλό είναι να εστιάσουμε στην ανάπτυξη ενός νέου κοινού οράματος που θα μας φέρει πιο κοντά και θα μας κάνει να μην εντυπωσιαζόμαστε με το παραμικρό. Ειδάλλως, η κατάσταση του γραφικού, του αιθεροβάμονα και αυτού που τρέφεται απο οφθαλμαπάτες δεν θα απέχει και πολύ.
Πηγή: Artmag